İnsan

Neye inanır insan?
Neye dayanır bu hayatta?
Kafasını koyduğunda yastığa,
Sarılabilir mi vicdanına?

Kafasını koyacak yastık bulamayanlar,
Üzerlerini örtmüşken duvarlar,

Ve tüm olanları seyrederken insan,
Kendisinin de gözetlendiğinin farkında mıydı?
Yoksa bir tek onların mı enkazıydı bu olanlar?

Hâlbuki hayat her şeyi en ince ayrıntısıyla dizayn etmemiş miydi?
Olmuşlar, olanlar, olacaklar…
Yaşanmış, yaşanılan ve yaşanacaklar…
Hepsi bizim gerçeği görmemiz içindi.
Nerede ne hatamız varsa görüp düzeltmemiz gerekmez miydi? 

Oysa insan yaşadıklarından ders çıkarabilen olmalıydı…
İnsanı tüm yaratılanlardan üstün kılan da bu değil miydi?

Hayatta her davranışın bir karşılığı varsa,

Nerede ne tepki vereceğini bildiğinde insan, 

Aslında tüm zamanların da kazananı değil miydi?

Tüm dünyayı onaramaz belki insan,
Ama gücünün yettiği yerden başlayabilirdi.
Bitişler, başlangıçlar, gelip geçenler arasında,
Kendi sınavını başarı ile verebilenlerden olabilirdi…