Var Olmaya Çalıştıkça

İnsan girdiği her toplulukta neden kabul görmek ya da sevilmek ister?

Girilen her ortamda var olma çabası neden? 

Bu çaba bizi her ortamda kabul edilir kılar mı peki?

Bazen öne çıkma isteği bizi arka sıralara savururken bazen de var olmaya çalışmak yok olmamıza sebep olur bu hayatta…

Kaan da bu zıtlıklar arasında yaşayanlardandı…

Her yerde öne çıkmaya çalışırken daha çok beğenileceğini düşünen biriydi.

Abisi Hakkı ise; tam zıddında; sevilen ve kabul gören biri olmanın zamanla olabileceğini düşünürdu. 

Hakkı; kendini beğendirmekle ilgili herhangi bir kaygısı olmayan biriydi. 

Kaan ise dış görünüşüne fazla önem veren herkes tarafından beğenilmek isteyen biriydi. 

Üniversite sınavına girmiş ve çok istediği sinema bölümünü kazanmıştı. 

Alkışı bol olan, bir meslek seçmişti: Yönetmenlik…

Hakkı ise daha sakin bir meslek seçiminde bulundu. “İşim ve sabit bir gelirim olsun, huzurum olsun bana yeter” diye düşünürdü.

Çalıştığı iş yerinde ve çevresindeki arkadaşlarının tecrübelerinden faydalanmaya çalışırdı.

İnsanların olaylara verdikleri tepkileri gözlemler, ‘’İnsanlar neden böyle davranıyor?” diye anlamaya çalışırdı. 

Olayların nedenleri ve çözümleri hakkında düşünüp zihnini hep bu konularda zorlardı. 

Yaşı geldiğinde evlenme kararı aldı. Nihayet kendine uygun bir kızla arkadaş ortamında tanıştı.

Birbirlerini beğenmişlerdi ve aile arasında söz yapıldı. 

Sonra yakın çevrenin davet edildiği sade bir nikah töreni ile evlendiler. 

Evlerini çok fazla eşya ile doldurmak yerine ihtiyaçları kadarını almışlardı. 

Tıpkı çok fazla arkadaş edinmek yerine az ama öz dost edinmeleri gibi…

Kaan’ın ise ilişkileri hızlı başlayıp hızlı biterdi. Bu yüzden de kısa süreli ve sığ ilişkiler yaşardı. “Hayat bir gün, o da bugün” modunda yaşardı. 

Güzel işler ortaya koyardı. Ancak beklediği alkışlar onu bazen hayal kırıklığına uğratırdı.

Abisi hakkı ise, herkesin onu beğenmesinden ziyade sorumluluklarına konsantre olan birisiydi. İşini layıkıyla yerine getirmenin derdindeydi. Övülmekten hoşlanmaz, övgü aldığında da utanırdı. Yaptığı işten keyif almasa da o işin faydalı olması onun için yeterliydi. Her şeyi aynı anda yapmaktansa bir şeyi çok iyi yapmayı tercih ederdi.

Oysa Kaan hayatın hep keyif kısmındaydı. Genelde keyif aldığı şeyleri hayatına sokmayı tercih ederdi. Övgü almak, onun için yaptığı işin bir sonucuydu. 

Kaan beğeni alır, beğeni aldıkça daha çok kendini göstermeye çalışır, var olma çabası içine girerdi.

Kendini, “Kaan bey de buradaymış” dedirtebilmek için “-mış gibi” yapılan toplulukların içerisinde bulurdu. Bu topluluklar aslında sadece bir kalabalıktan ibaretti.  Görüntüsü güzel olan tadı tuzu olmayan bir yemek misali…

İnsanoğlu bir yerde var olmaya çalıştıkça nihayetinde bu insanı hiç olmaya iterdi…

Her yerde “bir şey” olma çabası insana birçok şeyi unuttururdu…

İnsan…

Bir yerlerde iyi biri gibi görünmek için bir şeyler yaptıkça iyilikten uzaklaşan,

İnsanların beğenisi için verdikçe cömertlikten uzaklaşan,

Kabul görmek için öğrettikçe, öğrenmekten uzaklaşan,

Aslında yakınlaşmaya çalıştığı her şeyi her şeyden azar azar kendinden uzaklaştıran…

İnsan…

İyiliği iyi biri desinler diye yaptığında,

İkramlamayı cömert biri desinler diye yaptığında,

O elemanı istediği terfiyi almak için yetiştirdiğinde,

‘’Ben öyle bir babayım ki’’ ‘’ Ben öyle bir anneyim ki’’ desinler diye çocuk büyüttüğünde,

Gerçeğini unutan…

İnsan…

Var olmaya çalıştıkça

Bir yerlerde yönetici olmaya,

Unvana,

Övgüye,

İsimlere,

Takılır ve kalıcı olanı unutur…

Ve nihayetinde sadece adı hatırlanan biri olarak kalır insanların hayatında…

Oysa kalıcı olan isminin önüne koydukları değil midir bu hayatta? 

Güvenilir…

Adaletli…

Sadakatli…

Merhametli…