Doğrusu İnsan Unutur

İnsan...

Hiç hatırlamamış gibi yaşar,

Vereni,

Verileni,

Verene şükretmesi gerektiğini…

Ona verilenlerin sadece onun olmadığını,

Paylaşması gerektiğini unutur…

Aslında ne istediğini ve ne için yola çıktığını,

Yola çıkarken geride bıraktıklarını,

Kaybettiklerini ve kazandıklarını unutur…

Bu hayatın geçip gideceğini,

Bu yolun bir yolculuk olduğunu,

Yolunu kendi seçebileceğini unutur…

İnsan bir şeyin eksikliğini onun yokluğunda anlar,

Sığındığı liman olan annesinin,

Yaslandığı dağı olan babasının kıymetini onlar yanında yokken anlar…

Sağlığının kıymetini sağlığı bozulduğunda,

Mutlu olmanın kıymetini üzüntü yaşadığında,

Aradığının huzur olduğunu huzur ondan alındığında anlar…

İnsan…

Derdini başkalarına anlatır durur,

Asıl dermanın, derdi verende olduğunu unutur…

Acı çektiğinde yardımın geldiği yeri, acı üzerinden kalktığında unutur…

Problem yaşadığında çözümü dışarda arar durur,

Asıl çözümün kendinde olduğunu unutur…

İsteklerinin peşinden gider durur,

Asıl ihtiyacını unutur…

Zorluk geldiğinde şikâyet eder,

Her zorlukla gelen bir kolaylık olduğunu unutur…

Kazandığında, “Ben kazandım” der durur,

Kendini kendine yeterli görür, her şeyin asıl sahibini unutur…

Gizlerken gerçeği,

Onu her daim gözetleyenin olduğunu unutur…

Plan yaparken asıl planın sahibini unutur…

Tek başına olduğunu zannettiği zamanlarda bile, aslında yalnız olmadığını,

Herkes unutsa bile, her daim onu hatırlayanın olduğunu unutur…

Her verilenin bir ödül olmadığı gibi,

Her verilmeyenin de eksiklik olmadığını,

Aslında hepsinin geçici olduğunu unutur…

Başarı ve mutluluğa kısa yoldan ulaşamayacağını,

Onlara ulaşmak için zaman ve emek harcaması gerektiğini,

Hayattaki kısa yolların, kestirmelerin çıkmaz sokak olduğunu unutur...

Zamanın akıp gittiğini ve o anın bir daha geri gelmeyeceğini,

Elindeki imkanların bir gün gidebileceğini,

“Hiç benim başıma gelmez” dediğinin başına gelebilme ihtimalini unutur…

Birbirini takip eden her mevsimde,

Ve yeniden doğan her güneşte,

Suda ki serinlikte, gökyüzünün verdiği tüm renklerde,

Ümit varken,

İnsan unutur…

Her yeşilin verdiği meyveyi,

Mavinin verdiği huzuru,

Menekşenin morunu, papatyanın beyazını, sarısını unutur...

Takılır yolun sonuna,

Yoldaki güzellikleri kaçırır…

Verilen onca nimetin lezzetini,

İncinin, mercanın güzelliğini,

Birbirine karışmayan tatlı suyu, tuzlu suyu unutur…

Bir kaza bakıp gemi yapmayı,

Martıya bakıp uçmayı,

Yamaçtaki ağaç gibi dimdik durmayı, öğrenmişken doğadan,

Şükretmeyi unutur…

Toprağa verilen canı,

Öğretilen doğuyu; batıyı,

Kendine sunulan bunca ikramı,

İnsan neden unutur?

Oysa o insan değil miydi? Korkusuna rağmen cesaret edebilen,

Sıkılmasına rağmen sabredebilen,

Kendisine rağmen, kendini yetiştiren

Vazgeçmişken mücadelesini hatırlayan o değil miydi?

Karar ile hareket arasına süre koyan,

Yeniden yeniden kararını dizayn eden,

Ve baskıda vazgeçen…

O insan değil miydi amacını hatırlayıp yola devam eden?

Yola çıktıklarını yolda bulduklarıyla değiştiren,

Yanılan ve yanıldığının farkına varamayan,

Ve nihayetinde unutan…

Neyi, nerede unuttuğunu hatırlamayan…

Ve o insan ki sonuç için çabalayıp duran,

Sonuç verildiğinde tatmin olmayan,

Şikâyetini artıran, şükrünü azaltan…

O insan değil miydi güzellikler peşinde koşan?

Bulduğunda gözünü çevirip bakmayan…

Asıl hatırlaması gerekeni unutur insan,

Nereden geldiğini,

Neden geldiğini,

Ve nereye gideceğini unutur…

Ve nihayetinde insan anlar işin aslını,

Tüm unutulanlar ona hatırlatıldığında…